Vuurgloed
een rode hemel, een ondergaande zon
ik wilde dat ik hem aanraken kon
even vliegen naar die oranjerode bal
me koesteren in de kleuren van het Al
als ik dan mijn ogen sluit,
vlieg ik zo de wereld uit...
Oerknal
de oerknal
ontstaan van het heelal
waar was ik
was ik erbij
werd ik de ruimte ingesmeten
was ik erbij
ben ik dat vergeten
als onderdeel van het Al
was ik er ook
in het heelal
ik was de oerknal
klinkt wat mal
maar ergens was ik er al
was het hier ergens ver vandaan
is alles overal en tegelijk gegaan
ik wil op reis naar de sterren gaan
dichtbij en ver hier vandaan
zo door de ruimte zweven
en dan van alles beleven
ik ben een ondeelbaar deeltje van het geheel
maar van het geheel snap ik niet veel
het is zo groots, zo onmetelijk groot en wijs
dus wordt het nog een hele lange reis
maar och, ik heb de tijd
want alles blijft voor eeuwig en altijd
dus zal alles door doen en ervaren
zich stap voor stap aan mij openbaren
ja, zo simpel stel ik het me voor
mijn ontwikkeling gaat altijd door
voor mij voelt het als één groot avontuur
met mijn wezen aan het stuur
zo stap ik in mijn raket
die ik net heb aan gezet
geluidloos en als een sprankelende kleine ster
vlieg ik heel hoog en heel ver
door de ruimte, langs sterren en planeten
prachtige kleuren en vliegende kometen
ach, zo loop ik wat te dromen en te fantaseren
zo veel mogelijkheden om te ontdekken en te leren
zoveel kleur, zoveel vorm
zoveel kracht, zoveel in getal
zo groot het heelal
ik kan nooit verdwijnen uit het heelal
dat vind ik best mal
dat ik deel ben van het Al
ergens zit het dus in mij
ik kan er alleen niet bij
ach, ik laat het hierbij
ik ga op reis
en wordt gaandeweg wel wereldwijs
heb mijn raket
een tandje hoger gezet
geruisloos zweef ik langs sterren en planeten
langs zwarte gaten en vliegende kometen
en kleuren die mijn fantasie te boven gaan
ergens, diep van binnen raakt het me aan
ik ben een ondeelbaar deel van het geheel
ik ervaar de onmetelijke ruimte in mezelf
en hoef niet op zoek te gaan
het dient zich vanzelf wel aan
ik heb mijn raket
aan de grond gezet
op mijn eigen planeet
die Aarde heet
ik sta op mijn balkon en kijk zo de ruimte in
rechtopstaand, terwijl de aarde draait
draai ik mee
ik sta recht op
en hang tegelijkertijd op de kop
balancerend tussen
trekkracht en zwaartekracht
wordt er van mij verwacht
om te staan in eigen kracht
Het leven is een spel
ga niet zoeken naar wat buiten je ligt
maar vinden wat in je zit
er is niets te verliezen
in het voor jezelf kiezen
je gaat pas jezelf verliezen
als je voor de ander gaat kiezen
corona...
een onzichtbaar gevaar
loert op ons
we worden gewaar
hebben nog geen respons
daar zitten we dan
gevangen onder de dakpan
we leggen voorraden an
schijnveiligheid of noodplan
moet ik me daar nou echt druk om maken
het zal me enkel in mijn mens-zijn raken
ik hoop dat als ik de strijd niet kan winnen
ik vol vertrouwen aan mijn terugreis ga beginnen
wat dan weer met het denken wordt ingekleurd
me van mezelf bewust
dat ik buiten nodig heb om binnen te leren
om steeds terug te keren
naar wie ik ben
omdat ik nog zoveel van mezelf niet ken
omdat je alles steeds anders ziet
mijn vrijheid zit niet in de beperking van de muren van een huis
mijn wezen is mijn werkelijke thuis
eindeloze beweging
daar bestaat geen tijd
maar wijsheid in oneindigheid
Coupe corona
maar mijn haar zit gewoon raar
het piekt, het springt en het spruit
het gaat alle kanten uit
de sprieten gaan er dwars tegenin
een masker, een spray of één of andere klodder
ik blijf gewoon een ouwe Flodder
maar voor een speld of een elastiekje is het nog te vroeg
het valt niet te schikken
als het lang genoeg is kan ik er een staart in strikken
menigeen loopt nu rond met een woekerend oerbos
waarin kleuren en vormen zich vermengen
wat weer veel nieuwe creativiteit met zich mee zal brengen
Planeet aarde
ijs wordt water en verdampt tot regendrop
groen wordt geel en geel wordt bruin
een verschroeide tuin
ik kan dan ook maar beter mee bewegen
alles heeft z’n gang
reagerend op universele wetten
die geen mens kan beletten
het is de wet van de eeuwige beweging
iets verdwijnt niet maar wordt opnieuw geboren
Er is alleen maar mijn eigen wereld
mijn eigen ervaringen
mijn eigen wijsheid
als de Wereld van de Wijsheid
alle ervaringen, alle wijsheden samen is
die steeds verandert
steeds in ontwikkeling is
hoe zal ik ooit 'begrijpen'
dan is ontwikkeling meegaan
in de stroming
groeien aan inzicht
en verwondering
De stilte
doet mij luisteren
naar het fluisteren
reikt mij aan
doet mij verstaan
naar luisteren
van kijken
naar zien
is ruimte
en leren verstaan
kleuren die verspringen
klanken die zingen
geen illusies
proef wat het je zeggen wil
en zag het ineens voor me
je hebt een gedachte over iemand
een oordeel
en in dat oordeel veroordeel
je jezelf
wijs je jezelf af
geeft rust
in het diepst van je zijn,
dat is wat je wilt, dat is zo fijn…
geen gezeur en geen gedoe
toch zetten mensen om me heen
me soms even op een ander been
omdat ik soms heel lang wacht
houden me dan een spiegel voor
en krijg ik langzamerhand door
niet is wat ik wil, misschien
dus lig ik wakker van mijn gewoel
mij niet te laten zien zoals ik voel
maar het is niet waar
dat ik het zo goed bedoel
ik durf niet te laten zien wat ik voel
voor Jan en alleman
dat is er met de paplepel in gegaan
van kinds af an
ik kan wel gillen
dat ik het anders zou willen
en niet het fatsoen
en aangeleerde manieren
laten zegevieren
Ik zit op de fiets
ik hoef niets
ik hoef nergens heen
ik fiets alleen
de wind door mijn haar
de zon op mijn gezicht
ik voel me van binnen licht
ik word de stilte gewaar