Zijn

 Zijn gaat over wie ik ben

en in hoeverre ik mezelf al ken

Zijn gaat niet over status of CV

nee, dat alles telt niet mee

want Zijn gaat niet over presteren

maar over ervaringen en durven leren  

Zijn gaat over 'niet alles te hoeven weten'

en niet over doelen vaak zo hoog gegrepen

niet over mijn ik in 't zonnetje te zetten

maar over simpelweg te gaan ontdekken:

waar loop ik steeds opnieuw tegenaan?

en... zou ik er anders mee om kunnen gaan?  

Ook al zie ik er tiptop uit of heb ik veel pit

mijn Zijn herbergt wat er diep van binnen zit

want hier huisvest de sfeer van waaruit ik leef

de groei en het bewustzijn waar ik naar streef

in deze trilling die de kleur van mijn bril bepaalt

woont het naakte Zijn dat

niet naar opsmuk taalt  

  De fluistering  

Hallo daar... lief mensenkind,

wat fijn dat jij me nu weer vindt

Als kind heb je samen met mij gespeeld

en heb ik ideeën met jou gedeeld

Maar toen je verder op ging groeien

ging het denken zich ermee bemoeien  

En zijn vrijheid, fantasie en dromen

steeds meer in de knel gekomen

om plaats te maken voor 'verstandige' taal

en het volgen van nut, gebod en moraal.

  Je hebt mij daarmee in een hoek gezet

en niet op mijn fluistering gelet

  Maar..

om samen op pad te gaan, hand in hand

moet 'verstandig zijn' en 'veiligheid' aan de kant

Niet meer onderweg zijn vanuit je overlevingsnatuur

dat maakt het leven onnodig zwaar en zuur

omdat je niet leeft vanuit je innerlijke kracht

maar klein en bang voor wat je mogelijk wacht

  als je wilt mensenkind, geef mij dan nu een hand

wij gaan samen op ontdekkingsreis naar het beloofde land       

Niks ….

 
Een groot grijs regengordijn komt gestaag naar omlaag

en ik hoef niks, helemaal niks.

Ik zie druppels glijden langs de rode besjes van de hulst voor het raam,

niets wordt overgeslagen, ieder plekje met of zonder naam wordt benat, tja, zo doet die regen dat.

En wat doet de regen met mij?

Eigenlijk maakt die mij alleen maar blij.  

Het zachte gedruis kalmeert mijn gemoed, de grote bellen op de plassen doen mij goed.

Want ik hoef niks, helemaal niks.
Ik verveel me niet, oh nee, alles werkt eraan mee dat ik naar binnen keer en leer.

Ik hoef niets te bereiken, hoef niet hemelhoog te reiken.

Alles wat ik nodig heb is hier, de diepe rust en stilte krijg ik steeds beter in het vizier.

Want ik hoef niks, helemaal niks.
Ik voel een intense uitnodiging om deel te nemen aan het ZIJN om door te dringen in alles,

ook al is het maar heel klein.

Om op te gaan in een regendruppel of nat blad in de kracht en waardigheid die in alles zit en zat en ook altijd zal zitten, als eeuwige bron, dezelfde als waar ook ik uit voortkomen kon.

Daar is alles zoals het is en ervaar ik geen enkel gemis en ik weet: ik hoef niks, helemaal niks.....    

Dwarrelend als een blad in de wind
komend uit alle hoeken
voelend als een kind
dat vrij haar weg gaat zoeken

geen normen, geen waarden, eigen wezen als houvast
waarom voelt dit voor volwassenen als last?
waarom toch zekerheden om ons heen
voelt men zich dan zo minder alleen?
een God van buiten om mee te praten
over dingen die ons van binnen raken

Kom, maak weer contact met je eigen wezen, je eigen ZIJN
het leven voelt beter, het voelt weer fijn
wees vrij en ontvankelijk, niet meer onzeker en afhankelijk
wees geen enkel blad, maar een boom
vul niet alleen je wortels met zilver
maar ook je kroon