Zijn
Zijn gaat over wie ik ben
en in hoeverre ik mezelf al ken
Zijn gaat niet over status of CV
nee, dat alles telt niet mee
want Zijn gaat niet over presteren
maar over ervaringen en durven leren
Zijn gaat over 'niet alles te hoeven weten'
en niet over doelen vaak zo hoog gegrepen
niet over mijn ik in 't zonnetje te zetten
maar over simpelweg te gaan ontdekken:
waar loop ik steeds opnieuw tegenaan?
en... zou ik er anders mee om kunnen gaan?
Ook al zie ik er tiptop uit of heb ik veel pit
mijn Zijn herbergt wat er diep van binnen zit
want hier huisvest de sfeer van waaruit ik leef
de groei en het bewustzijn waar ik naar streef
in deze trilling die de kleur van mijn bril bepaalt
woont het naakte Zijn dat
niet naar opsmuk taalt
"Het verlies"
Mijn ouders hebben mij verloren,
het was gebeurd met hun verwachtingen en dromen.
Veel moest er worden ingeleverd,
en ik heb zo menig slag geleverd.
Op weg, op weg om mijzelf te vinden,
samen met mijn vrinden.
Een nieuwe ik werd geboren,
en ik moest al mijn krachten aanboren.
Soms leek het een hel,
maar vaak was het ook een mooi samenspel.
Samen op krachten komen,
na het verlies van de ouderlijke dromen.
Zo vond ik mijzelf,
en nu ben ik meer en meer mezelf.
Ik heb nu mijn eigen dromen,
van wat er gaat komen.....
De fluistering
Hallo daar... lief mensenkind,
wat fijn dat jij me nu weer vindt
Als kind heb je samen met mij gespeeld
en heb ik ideeën met jou gedeeld
Maar toen je verder op ging groeien
ging het denken zich ermee bemoeien
En zijn vrijheid, fantasie en dromen
steeds meer in de knel gekomen
om plaats te maken voor 'verstandige' taal
en het volgen van nut, gebod en moraal.
Je hebt mij daarmee in een hoek gezet
en niet op mijn fluistering gelet
Maar..
om samen op pad te gaan, hand in hand
moet 'verstandig zijn' en 'veiligheid' aan de kant
Niet meer onderweg zijn vanuit je overlevingsnatuur
dat maakt het leven onnodig zwaar en zuur
omdat je niet leeft vanuit je innerlijke kracht
maar klein en bang voor wat je mogelijk wacht
als je wilt mensenkind, geef mij dan nu een hand
wij gaan samen op ontdekkingsreis naar het beloofde land
tilt me op en neemt me mee.
Even word ik groter dan ik ooit had bedacht,
door dit Woord van ongekende Kracht…
openbloeien,
en mij leert zien in plaats van kijken
naar mijn potentie en al wat ik kan bereiken…
en weet heb van mijn wens en mijn droom.
Even ben ik waar ik zo graag wil toeven,
maar dan word ik uitgespuugd:
het is tijd om te proeven…
sleuren me vernietigend mee,
naar daar waar emoties hoog op kunnen laaien
en haat en nijd de scepter zwaaien…
onder deze woordengolven,
als modderstromen voeren ze mij mee,
ver weg van de zilveren zee…
weet ik dat ik ook deze plek moet kennen:
zodat woorden soms bruut, soms tederzacht
mij niet langer breken met hun macht…
te begrijpen waarom Het zo zelden wordt gehoord.
Want proevend van macht en van Kracht,
hebben woorden én het Woord mij inzicht gebracht
zag ik een heel licht meer
een zilvermeer vol bubbels.
stegen lichtvoetig omhoog
en verdwenen in de hemelboog.
zag ik boven ‘t zelfde meer
een donk’re lucht vol troubles.
zonken droefgeestig naar benee
en het meer veranderde in een modderzee…
Niks ….
Een groot grijs regengordijn komt gestaag naar omlaag
en ik hoef niks, helemaal niks.
Ik zie druppels glijden langs de rode besjes van de hulst voor het raam,
niets wordt overgeslagen, ieder plekje met of zonder naam wordt benat, tja, zo doet die regen dat.
En wat doet de regen met mij?
Eigenlijk maakt die mij alleen maar blij.
Het zachte gedruis kalmeert mijn gemoed, de grote bellen op de plassen doen mij goed.
Want ik hoef niks, helemaal niks.
Ik verveel me niet, oh nee, alles werkt eraan mee dat ik naar binnen keer en leer.
Ik hoef niets te bereiken, hoef niet hemelhoog te reiken.
Alles wat ik nodig heb is hier, de diepe rust en stilte krijg ik steeds beter in het vizier.
Want ik hoef niks, helemaal niks.
Ik voel een intense uitnodiging om deel te nemen aan het ZIJN om door te dringen in alles,
ook al is het maar heel klein.
Om op te gaan in een regendruppel of nat blad in de kracht en waardigheid die in alles zit en zat en ook altijd zal zitten, als eeuwige bron, dezelfde als waar ook ik uit voortkomen kon.
Daar is alles zoals het is en ervaar ik geen enkel gemis en ik weet: ik hoef niks, helemaal niks.....
Dwarrelend als een blad in de wind
komend uit alle hoeken
voelend als een kind
dat vrij haar weg gaat zoeken
geen normen, geen waarden, eigen wezen als houvast
waarom voelt dit voor volwassenen als last?
waarom toch zekerheden om ons heen
voelt men zich dan zo minder alleen?
een God van buiten om mee te praten
over dingen die ons van binnen raken
Kom, maak weer contact met je eigen wezen, je eigen ZIJN
het leven voelt beter, het voelt weer fijn
wees vrij en ontvankelijk, niet meer onzeker en afhankelijk
wees geen enkel blad, maar een boom
vul niet alleen je wortels met zilver
maar ook je kroon